Day 6

Vandaag was het de keuze tussen Arashiyama of The Philosopher’s Path, een wandeling langs een rivier die een monnik vroeger vaak maakte. Mijn gids kon me vertellen dat de eerste optie in het weekend altijd erg druk is, vooral ook met veel families en jonge kinderen. Nu ja, dan kies ik voor optie 2, dat klinkt in ieder geval rustig.


Ik kijk welke bus ik moet hebben en ga op zoek naar de halte. De bus is giga druk….da’s alvast geen goed teken! Afijn, ik zal er toch in moeten en gelukkig wordt ie allengs wat rustiger. En naarmate we in de buurt van de wandelroute komen, wordt de bus rustiger en de omgeving wat sjieker. Ik ben inmiddels vast weer naar voren getrokken, dan hoef ik niet te stressen rond het uitstappen.


En dat was maar goed ook, want bij een stop zie ik ineens dat er honkbal gespeeld wordt! Die kans laat ik niet liggen, natuurlijk en kan nog net de bus uit glippen. Het is een buurtspel, te oordelen aan het weinige publiek. Het zonnetje schijnt en het is echt genieten.



Wat ik grappig vind, is dat Japanners net doen of ze niet merken dat er een gaijin (toevallig weer in mijn Yankees shirt ^_^) zit. Stiekem kijken ze wel af en toe, maar als je terugkijkt, draaien ze snel hun hoofd weg. Het is hier beleefd iemand aan te staren…en zonde waar ik me wel aan schuldig gemaakt heb, deze reis.


Ik kan een paar innings meegenieten, heb net een leuk moment op de film kunnen zetten en toen was het spel afgelopen. Twee volgende teams stonden al klaar om het veld over te nemen, maar voor mij was het tijd verder te gaan op weg naar de wandeltocht.


Daarvoor moest ik eerst Nanzenji ziet te vinden, een tempel. Bij de betreffende bushalte werd me al duidelijk dat ook dit stekkie in het weekend zeer gewild is. Lol….wat een drukte!


Ik loop met de stroom mee en doe een rondje tempel, als altijd zeer indrukwekkend. Sommige mensen raken ‘templed-out’ in Japan, maar voorlopig heb ik daar geen last van. Al heb ik niet de behoefte om overal naar binnen te gaan.



Maar ik doe wel her en der een schietgebedje en brand wat wierook.


Tijd om het begin van de wandelroute te zoeken….ook al niet makkelijk. Bleek dat ik weer terug moest naar de bushalte en dan de andere kant op….en hier was het zo mogelijk nog drukker.


Langs de weg overal toeristenwinkeltjes en stalletjes, eettentjes en dergelijke.




Weer neem ik her en der een lokale lekkernij. En ik kan de verleiding van wat prutsels natuurlijk ook niet weerstaan.


Al met al een genoeglijke wandeling langs een watertje en veel schitterende herfsttinten. Het gemis aan herfstkleuren bij de Kiyomizu Dera wordt elders in Kyoto ruimschoots goedgemaakt! De tocht eindigt bij de beroemde Ginkakuji, de zilveren tempel. Deze had ik over willen slaan, maar ach, ik ben er toch, het is nog vroeg, dus waarom niet?


En ik ben blij dat ik gegaan ben, want het was schitterend mooi!




Goed, weer liepen we als zwaan-kleef-aan, maar weer maken alle leuke en mooi uitgedoste mensen dat toch een feest. En de tuin rond de tempel is schitterend!




Ik dacht nog tijd te hebben om de bus te pakken naar Kinkakuji, de gouden tempel. Nu ja, mijn busrit nam zoveel tijd in beslag, dat ik net na sluitingstijd aankwam. Maar ach, het was wel leuk om door de buitenwijken te tuffen. Weer een heel andere sfeer, al blijf je overal klassieke huisjes zien en zijn er overal tempels.


Zo’n busrit is ook weer een attractie op zich. De chauffeur, altijd met witte handschoenen en vaak (altijd?) met een mondkapje voor. Alles wordt aangekondigd: ‘we gaan stoppen, we gaan linksaf, we gaan weer rijden’, etc….’ Nu doe ik dat ook als ik met Fei in de auto zit. Als ik dan daarna in mijn eigen auto stap, betrap ik mezelf er soms ook nog op. En daarom vroeg ik me af of zo’n man (ik heb geen vrouwelijke chauffeuses gezien) dat nou ook doet na zo’n hele dag? Je moet dus aan het einde van de rit betalen. En bij elke betaling zegt de chauffeur: ‘bedankt’…en dit dus ook in de microfoon. Als er veel mensen uitstappen, heeft dat wel een komisch effect!
Zo’n busrit heeft een eenheidsprijs, maar je kunt ook voor 500 yen een dagkaart kopen en dat is wel zo voordelig.



------------ English

Today the choice was Arashiyama or The Philospher’s Path, a walk along a river made famous by a monk who liked this path. My guide book told me the first option was likely to be very crowded on weekends, especially with young families. Oh well, option one it is, then….it sounds quiet to start with.

I check which bus to take and go looking for the right stop. The bus is mega crowded…oh boy, not a good sign! Well, I’ll have to get in anyway and fortunately it gets less crowded as we approach the walking route. The neighbourhood looks rather posh. In the mean time, I managed to get to the front of the bus, so as not to have to stress out about getting off.

And what a good thing that was, for at one stop all of a sudden I see a baseball game! An opportunity not to be missed and I managed to hop off the bus just in time. It was a neighbourhood game, judging by the tiny audience. The sun is out and it’s really enjoyable. I find it quite funny the Japanese pretend not to notice there’s a gaijin in the audience (in my Yankees shirt and all ^_^). Of course they do peak every now and then, but when you look back, they quickly turn their heads. It’s impolite here to stare at someone….a sin I’ve been guilty off a couple of times this week.

I enjoy a couple of innings, managed to put a nice moment on film and then the game was over. Two other teams were ganging up to take over the field, but for me it was time to head on. And to get to the route I have to get to Nanzenji first, another temple. At the bus stop it becomes quite clear that this, too, is a beloved weekend outing. Lol….it’s so crowded!

I join the cue and circle the temple, as all other very imposing. Some people get ‘templed-out’ in Japan, but so far I suffer no such thing. Well, I don’t feel the need to enter ever temple, though, but I do say a prayer every now and then and burn some incense.

Time to get started with the walk…and find the starting point…again, not as easy as it sounds. Turns out I have to get back to the bus stop and head the other way. Only to find this place was teaming with people even more. Along the route little tourist shops and stall, and all kinds of street vendors. Again, time to try out some local snacks and buy some local souvenirs.

All in all a very pleasant walk along a little brook with lots of autumn colours. Where Kiyomizu Dera did not have the colours I was hoping for, the rest of Kyoto has surely made up for this! The walk ends at Ginkakuji, "Temple of the Silver Pavilion,". I was going to skip this one, but I’m here, it’s still early, so why nog?

And boy, am I glad I went in, for it was splendidly beautiful. Okay, we walked like the people in the story of the golden goose, but again all the fun and fashionable people make it a feast anyway. And the garden circling the temple are breathtakingly stunning!

I thought I had plenty of time left to go see Kinkakuji, the Golden Pavillion. But finding my busride took up so much time, I arrived just as the place closed down. Well, it had been fun touring the outskirts of Kyoto, so different, but still many traditional houses and many temples.

Such a bus ride is an attraction in itself. De driver, always wearing white gloves en often (always?) with a mouth pad. Everything is announced: ‘we’re going to stop, we’re going to turn left, we’ll be starting to ride again’, and so on. Now I do this when I have the dog in my mum’s car. And when I get back into my own car to drive home, I often catch myself still doing it….and so I wondered…do these guys (I’ve not encountered female bus drivers) do this too after such a long day?

You pay at the end of the ride, which is a one-price thing. You can also get a day card for 500 yen, which is definitely a good deal. With every payment made, the bus driver says: ‘thank you very much’ , still using the microphone. When a lot of people get off at the same stop, this gets quite comical…^_^