Day 3

(again, editing will have to wait until I'm back home...^_^)

Ook vandaag is het maar goed dat ik weer de wekker heb gezet…ik moet op tijd op, want ik verhuis naar Kyoto vandaag. En dus tijd om afscheid te nemen van het luxe appartementje. Ik doe altijd een ‘niet-storen’ bordje op de deur, want ik hoef niet alles weer netjes te hebben als ik thuis komt. Maar dit keer stond er voor de deur een oranje zak van het hotel, compleet met handdoeken, ochtendjas, tandpasta, scheermes etc…wat een service, zeg! Ik zou het hier best een tijdje uit kunnen houden. Maar….Kyoto trekt ook! En dus aanvaard ik de volgende treinreis, die rustig verloopt. Kyoto Station is groot en weer dwaal ik meerdere malen heen en weer voor ik mijn weg gevonden heb…toen door met de metro richting mijn nieuwe hostel. Het betaalsysteem via de automaat heb ik inmiddels door en ik begin me zeer professioneel te voelen. De weg vinden in het station waar ik terecht kom, dat blijkt moeilijker….wat een doolhof. Uiteindelijk sta ik op straat en herken vaag de beelden van google streetview…maar er klopt iets niet…alles is in spiegelbeeld…! Het dringt tot me door dat ik aan de verkeerde kant van het station sta en dus moet ik het doolhof weer in….en geloof me, de andere kant er uit, dat is niet zo makkelijk als het klinkt! Maar het lukt…eindelijk…! Goh, deze straat komt bekend voor! Herken ik dat nou van street view, of hebben ze dit soort geveltjes overal?? Weer loop ik wat heen en weer, besluit dat dit toch echt de straat is die ik moet hebben (ik hoop het vooral, want anders ben ik meteen verdwaald, zonder een straatnaam op zak…). Ik heb geluk, daar is het hostel al Het ziet er vriendelijk en gezellig uit. Ik reken vast af, maar kan nog niet de kamer in en de bagage gaat in een speciale ruimte… Vandaag is het op naar een van de beroemdste tempels van Kyoto: Kiyomizudera. Waar het groen in prachtige herfstkleuren zou moeten staan, maar helaas is het weer daarvoor te mooi geweest. Volgens de gids moet ik bus 207 nemen…dat wordt weer een heel nieuw avontuur. Tegelijk met een horde schoolkinderen in uniform stap ik in…maar ik heb nog geen kaartje…en dus wring ik me met veel sumimasens naar voren, onder veel verbaasde blikken. Blijkt dat je hier pas betaalt als je uitstapt! Afijn, ik stond inmiddels dus wel eersteklas vooraan en wierp mijn eerste blikken op Kyoto….ooooh, mooi! De straat die naar boven leidt richting de tempel is DRUK….en een grote toeristen trap… al die winkeltjes met hebbedingetjes. Maar zoals het is met alle winkeltjes met hebbedingetjes, zijn ze wel onwijs leuk! Wel zwik ik mijn enkel en val voor al die mensen op mijn gezicht….*zucht*…genant… Ik probeer een ijsje van zwarte sojabonen en het smaakt prima! Het echte Japanse eten laat ik nog aan me voorbij gaan, maar ik waag me wel aan allerlei uitdagende snacks..^_^ De herfstkleuren laten me helaas in de steek, maar de tempel is evengoed indrukwekkend en alle mensen die er komen ook. Zoveel verschillende pluimage! Echt leuk om te bekijken! Bovendien is het voor de locale dames leuk om je op te laten tutten tot geisha, of op zijn minst voor 1 dag in een (gehuurde) kimono rond te lopen en zo Kyoto op je in te laten werken. En dat levert de andere toeristen weer leuke fotomomenten op! Het tempelcomplex blijkt trouwens ook een uitstekende plek voor trouwfoto’s. Bovenin staan 2 ‘love stones’. Volgens de legende krijgt degeen die met ogen dicht feilloos van de een naar de ander kan lopen een gelukkig liefdesleven…




En natuurlijk allerlei kleine sub-tempeltjes, met eigen gelukbrengers. Aai deze man over de bol, en je wensen worden vervuld. Eenmaal beneden besluit ik zijstraatjes in te lopen. Ik dacht in Gion te zijn, maar het blijkt een andere, ook nog traditionele buurt: Higashiyama. Ontzettend leuk om heen en weer te banjeren en vol leuke winkeltjes en eettentjes en would-be geisha's.(nu, later, besluit ik dat deze meidjes waarschijnlijk wel authentiek zijn!! En plots stuit ik op een plek met een enorme Boeddha. Die juffer met dat korte broekje en hoge hakjes van een foto eerder kwam me voorbij hollen…zo, dat vond ik wel een prestatie! Bleek dat de tempeltuin van de Boeddha al om 16 uur (nu, dus) dicht ging….zo jammer! Maar, ik heb nog een tijdje in de deuropening kunnen staan en van de serene (tja, geen kip meer, heerlijk toch!) sfeer kunnen genieten…daar wil ik nog zeker even langs! Verder door de buurt en alweer een schitterend tempelcomplex, volgehangen met lampions. Ik besluit even zittend van de lichtjes in het beginnende donker te genieten, maar na 10 minuten word ik op mijn voeten gejaagd door een agent. Je mag hier niet zitten, op de trappen….LOL. Nu ja, dan loop ik nog even rond. Het is gezellig, met die lampjes in het donker. En dan besluit ik naar het hotel terug te lopen, inmiddels niet ver meer. Onderweg nog een satestokje gekocht en weer genietend van de winkelstraat waar ik door loop. Nee, ik ga niet locaal eten. Ik ben te moe om daar moed voor op te brengen en besluit in het winkeltje naast het hostel wat lekkers te kopen. En dan check ik in. Het hostel is gezellig, de ruimtes schoon en genoeg toiletten en douches voor een weeshuis. De kamer is wel super klein, vooral omdat het stapelbed zo groot is! Dat is even slikken….wat een verschil met mijn vorige hotelletje! Maar ach, nadat ik even alles strategisch heb uitgestald is het best knus hier op het onderste bed….toch wel lekker dat het zo breed is…en, het slaapt prima!


-------------English


Today, again a good thing I set the alarm…I have to get up on time as I’m moving to Kyoto. And so it’s time to say goodbye to my little apartment. I always put a ‘do-not-disturb’ sign out, as I don’t really need things to be tidy when I get back, but last night when I got home, there was an orange bag outside my door, filled with new linen, towels, wardrobe, toothpaste, razer, and so on….wow, great service! I could easily spend quite some time here…but…Kyoto is calling!

And so on to another train trip, a quiet one. Kyoto Station is huge and again I wonder back and forth quite a bit before I find my way on to the subway. I got the paying system down and feel quite the pro buying tickets. But finding my way in the station of my destination….not so much….what a maze. In the end I manage to find a street and I vaguely recognize things from street view…but something is wrong…it’s all upside down! Slowly I realize I’m on the wrong side of the station, I need to get to the south…and have no other choice than to re-enter the maze…and believe me, finding the other side is not as easy as it sounds!

However…I get there, at last. And boy, does this street look familiar! Could this be the street from the hostel? Or do all streets have chapels like this? Again I walk back and forth a bit and then decide this is definitely the street I want…(well, I hope so anyway, for if not I’m terribly lost with no street name at hand…). But I’m in luck, I spot the hostel…phew…what a relieve! It looks very friendly and cosy. I settle the bill, but it’s too early to check in and so the luggage is stored in a special room.

Today it’s on to one of the most famous temple of Kyoto, Kiyomizudera, where the trees should be in blazing autumn colours. Unfortunately, it has been too warm and most trees are green still…. According to the guidebook I must take bus 207..a whole new adventure. I get in with a horde of school kids in uniform and as I have no ticket, I work my way to the bus driver with many a ‘sumimasen’ and followed by even more inquiring eyes. Turns out you pay when you leave…oh well, at least now I had a first class spot right at the front of the buss, feasting my eyes on Kyoto for the first time….and wow…soooo beautiful!

The street leading towards the temple is CROWDED….and as much a tourist trap as any other major sight, complete with lots of little shops with lots of funny little things to buy. I manage to twist my ankle and fall flat on my face in front of that huge crowd…*sigh*…so embarrassing… But, a black bean ice cream cheers me right up again. I have not managed a traditional meal yet, but I do try out all kinds of exciting snacks…^_^

The autumn colours have failed me, but the temple is still impressive and so are all the people visiting…so many different kinds of people. So fun to watch. Not in the least all the would-be geishas, as apparently it’s a fun thing for Japanese girls to rent a kimono for the day and enjoy Kyoto in a traditional outfit. And this, of course, provides all the other tourists with great photo opportunities!

The Temple site proves to be a great spot for wedding pictures. On the top are 2 ‘love stones’. Legend has it that anyone who can make the trip from one to the other flawlessly with closed eyes is in for a happy love life. And there’s no shortage of dieties, bringing good fortune to all. Pat this guy on de head and your wishes will be fulfilled.

Once down again I decide to crisscross along the side streets again. I thought this was Gion, but I later learned it was actually Higashiya, a different, but also traditional neighbourhood. Absolutely lovely streets to stroll along, cute shops and sweet-smelling eateries. All of a sudden I come upon a site with an enormous Buddha.

The lady in shorts and pointed heals of a few photo’s ago, came running past me….which I thought was quite an accomplishment! As it happened, the gardens with the Buddha would close at 4 PM (which was now)….what a pity! But, I did get to stand in the hallway for a bit, taking in the serene (well, no more people, so nice!) atmosphere…I will have to return here for sure!

A bit further yet another impressive temple complex, fully lit with lots and lost of lampoons. I decide to enjoy these lights in the uncoming dusk sitting down. But after 10 minutes I was chased to my feet by a policeman. Apparently you’re not allowed to sit on the steps…LOL. Oh well, I wander around for a bit, then. It’s really nice with all the lights in the early darkness.

But then it’s time to head back to the hotel, not too far from here. I enjoy a yakitori stick and the street through which I walk back. No, still no local meal for me. I’m simply too tired to display this kind of courage. So I buy something nice in the shop next to the hostel and check in. Yes, the hostel is indeed cosey, the areas are clean and there are enough toilets and showers on my floor to serve an orphanage.

But the room is sooo small, also because the bunk beds are sooo wide. Boy, that was a bit of a shock…what a difference with my last little hotel. But, once I got everything sorted it’s quite comfy on the bottom bed….which is indeed quite wide….and, makes for a good night’s sleep!